اولين تلاش ايرانيان براي صعود مسيري جديد در هيماليا
يکشنبه 15 خرداد ماه 84
جبهه جنوب غربي و يال جنوبي برودپيک
من و آقاي کاظم فريديان 21 خرداد ماه عازم پاکستان هستيم تا براي صعود مسيري جديد در برودپيک(8047 متر) تلاش کنيم. در اينجا ميخواهم چگونگي شکل گيري اين برنامه را بيان کنم.
بعد از صعود به راکاپوشي با فراغ بال مشغول خواندن کتابهاي کوهنوردي بودم از جمله کتاب دنياي عمودي من نوشته يرزي کوکوچکا. در آن کتاب مي¬خوانيم که او و وويتک کورتيکا قصد صعود برودپيک از يال صعود نشده جنوبي را داشتند ولي قبل از شروع منصرف مي¬شوند و در عوض تراورس بزرگ از يال شمالي و قله مرکزي و سپس قله اصلي را انجام مي¬دهند.
مي¬دانستم تمام 8000متري¬ها از مسيرهاي مختلفي صعود شده¬اند و بخت يافتن مسيري جديد که با توجه به تجربه محدود ما در هيماليانوردي قابل صعود باشد ابدا زياد نيست. به همين دليل دنبال اين سرنخ را گرفتم و متوجه شدم علي¬رغم يک تلاش ديگر اين يال بلند و طولاني که مشکلات صعود آن تازه از 7500متر آغاز مي¬شود همچنان صعود نشده باقي مانده است. فکر يک مسير جديد به نام ايران بر روي يک 8000متري بسيار وسوسه انگيز بود. حال مي¬بايست ديگران را براي امکانپذيري و ارزش صعود قانع کنم.
با توجه به تجربه بسيار موفق سال قبل در راکاپوشي در قالب تيم ملي طبيعتا به اولين جايي که مراجعه نمودم فدراسيون کوهنوردي بود، با همان ساختار و شکل اجراي سال قبل. در آنجا اين پيشنهاد بعد از دو سال رد شد. (شرح دلايل و برداشت خود را از اين موضوع به زماني ديگر موکول مي¬کنم.)
تلاشهاي ديگر براي صعود مستقل و يک بار ديگر در قالب تيم ملي باز هم نتيجه¬اي در بر نداشت. مي¬بايست در شکل صعود، تعداد نفرات و يا مسير مورد نظر انعطاف به خرج دهم. به فکر مسيري افتادم که بتوان آن را به شکل سبکبار(آلپي) صعود نمود و به اين وسيله امکانات لازم و تعداد نفرات را به حداقل رساند. ممکن است در جبهه جنوب غربي بتوان چنين مسيري يافت.
اما صعود مسيري جديد که تا به حال از نزديک نديده¬ايد و در مدتي محدود به شکل سبکبار مي¬خواهيد بر روي آن تلاش کنيد چقدر محتمل است؟ من تا به حال هم به شکل سبکبار صعود داشته¬ام و هم محاصره¬اي.
در نوروز سال 73 به اتفاق آقاي رامين حشمتي قصد تراورس خط ¬الراس 60کيلومتري دنا را داشتيم؛ به شکل سبکبار و بدون شناسايي قبلي. بعد از 7 روز که 3 روز آن را به دليل طوفان در چادر محبوس شده بوديم مجبور شديم به برنامه خاتمه دهيم؛ تا آن موقع از يک سوم خط الراس عبور کرده بوديم.
زمستان همان سال به اتفاق آقاي فرشاد خليلي به قصد صعود گرده آلمانها به روش سبکبار به منطقه علم کوه رفتيم. گرده قبلا در زمستان صعود شده بود و ما با صعود کنندگان قبلي همچون آقايان بابايي و اسماعيل زاده در اين باره مشورت کرده کرديم. در طي 6 روز هواي خوب موفق شديم گرده را صعود کنيم.
تاکتيک صعود به راکاپوشي کاملا محاصره¬اي بود، بطوريکه تنها حادثه¬اي غيرمترقبه ممکن بود ما را از صعود باز دارد. به عنوان مثال در بارگاه 5 (آخر) براي 10 الي 15 روز اقامت 3 نفر امکانات داشتيم، که البته کمتر از نيمي از آنها مصرف شد. مقدار زيادي مايحتاج به آخرين بارگاه حمل شد تا در هر شرايطي، مثلا محبوس شدن به مدت يک هفته در چادر، تيم بتواند قله را بدون خطر صعود کند، و يا به سلامت باز گردد و فرصت را به گروه ديگر بدهد. (کساني که به آن همه باري که حمل شد و مصرف نشد انتقاد داشتند اين موضوع را ناديده گرفته بودند). همچنين وقت کافي براي صعود در نظر گرفته بويدم، به اين معني که حدود 35 روز براي کل صعود از بارگاه اصلي در نظر گرفته شده بود ولي خود را براي 45 الي 50 روز برنامه نيز آماده کرده بوديم. صعود زمستاني مسير انجمن در ديواره شمالي علم کوه نيز چنين وضعيتي داشت. بطوريکه با وجود آنکه 20 روز براي برنامه پيش بيني نموده بوديم ولي در عمل برنامه 25 روز طول کشيد. براي آن آماده بوديم.
تفاوت بين روشهاي سبکبار و محاصره¬اي را در عمل حس کرده¬ام.
براي برودپيک روش محاصره¬اي –صعود با احتمال بسيار زياد- ميسر نشد، بنابراين روش سبکبار- صعود با احتمال کمتر- را انتخاب نموديم. قصد ما اين است که ابتدا بر روي مسير عادي هم هوا شويم، و حتي در صورت امکان قله را نيز صعود کنيم، و سپس فقط در طي يک تلاش عازم صعود مسيري جديد شويم. متاسفانه فقط يکبار فرصت تلاش داريم چرا که ما از مجوز تيمي فرانسوي استفاده مي¬کنيم و از نظر مدت اقامت در بارگاه اصلي مجبوريم تابع آنها باشيم؛ در کل 30 روز اقامت در بارگاه اصلي براي هم هوايي و صعود.
همانطور که مي¬شد حدس ¬زد تعداد کساني که شرايط لازم را براي چنين صعودي داشته باشند زياد نبود. جمع کردن شرايط لازم مانند وقت، پول، انگيزه، توانايي فني و جسماني براحتي امکانپذير نيست. من ماندم و آقاي کاظم فريديان که از چند سال پيش همواره پاي ثابت برنامه بوده است.
و اين صعود نيز داشت مانند چند سال پيش داشت به دليل مسائل مالي به هم مي¬خورد. تا اينکه شرکت هفت گوهر به کمک برنامه آمد و بخشي از مخارج برنامه را متقبل شد. اين کمک را به فال نيک مي¬گيرم زيرا معتقدم براي کوهنوردي ايران بسيار مفيد است. در صورتيکه اين اقدام در بين شرکتهاي ايراني متداول شود برنامه¬هايي قادر به جذب کمک مالي خواهند شد که داراي ارزش تبليغاتي بوده و احتمالا از ارزش فني بيشتري برخوردار باشند.
اين برنامه مرهون لطف شرکت هفت گوهر و آقاي سليماني مديرعامل آن است.
شايد در اين مرحله تشکر از کساني که به ياري برنامه آمده¬اند کمي زود باشد، اما لازم است در کنار آقاي سليماني از آقاي کيومرث بابازاده نيز نهايت قدرداني را بنماييم. بقيه تشکرها بماند براي بعد از برنامه.
ممکن است بتوانيم اخبار صعود را به تدريج در همين وبلاگ ارائه کنيم، در غير اين صورت گزارش برنامه را بعد از بازگشت در همين وبلاگ بخوانيد – طبعا اگر بازگرديم - .
برنامه کلي طبق پيش بيني:
ورود به اسلام آباد - 22 خرداد ماه
ورود به بارگاه اصلي برودپيک - 5 تير ماه
از 6 تيرماه تا 4 مرداد ماه هم هوايي و صعود
بازگشت به تهران - 10 مرداد ماه
بعد از صعود به راکاپوشي با فراغ بال مشغول خواندن کتابهاي کوهنوردي بودم از جمله کتاب دنياي عمودي من نوشته يرزي کوکوچکا. در آن کتاب مي¬خوانيم که او و وويتک کورتيکا قصد صعود برودپيک از يال صعود نشده جنوبي را داشتند ولي قبل از شروع منصرف مي¬شوند و در عوض تراورس بزرگ از يال شمالي و قله مرکزي و سپس قله اصلي را انجام مي¬دهند.
مي¬دانستم تمام 8000متري¬ها از مسيرهاي مختلفي صعود شده¬اند و بخت يافتن مسيري جديد که با توجه به تجربه محدود ما در هيماليانوردي قابل صعود باشد ابدا زياد نيست. به همين دليل دنبال اين سرنخ را گرفتم و متوجه شدم علي¬رغم يک تلاش ديگر اين يال بلند و طولاني که مشکلات صعود آن تازه از 7500متر آغاز مي¬شود همچنان صعود نشده باقي مانده است. فکر يک مسير جديد به نام ايران بر روي يک 8000متري بسيار وسوسه انگيز بود. حال مي¬بايست ديگران را براي امکانپذيري و ارزش صعود قانع کنم.
با توجه به تجربه بسيار موفق سال قبل در راکاپوشي در قالب تيم ملي طبيعتا به اولين جايي که مراجعه نمودم فدراسيون کوهنوردي بود، با همان ساختار و شکل اجراي سال قبل. در آنجا اين پيشنهاد بعد از دو سال رد شد. (شرح دلايل و برداشت خود را از اين موضوع به زماني ديگر موکول مي¬کنم.)
تلاشهاي ديگر براي صعود مستقل و يک بار ديگر در قالب تيم ملي باز هم نتيجه¬اي در بر نداشت. مي¬بايست در شکل صعود، تعداد نفرات و يا مسير مورد نظر انعطاف به خرج دهم. به فکر مسيري افتادم که بتوان آن را به شکل سبکبار(آلپي) صعود نمود و به اين وسيله امکانات لازم و تعداد نفرات را به حداقل رساند. ممکن است در جبهه جنوب غربي بتوان چنين مسيري يافت.
اما صعود مسيري جديد که تا به حال از نزديک نديده¬ايد و در مدتي محدود به شکل سبکبار مي¬خواهيد بر روي آن تلاش کنيد چقدر محتمل است؟ من تا به حال هم به شکل سبکبار صعود داشته¬ام و هم محاصره¬اي.
در نوروز سال 73 به اتفاق آقاي رامين حشمتي قصد تراورس خط ¬الراس 60کيلومتري دنا را داشتيم؛ به شکل سبکبار و بدون شناسايي قبلي. بعد از 7 روز که 3 روز آن را به دليل طوفان در چادر محبوس شده بوديم مجبور شديم به برنامه خاتمه دهيم؛ تا آن موقع از يک سوم خط الراس عبور کرده بوديم.
زمستان همان سال به اتفاق آقاي فرشاد خليلي به قصد صعود گرده آلمانها به روش سبکبار به منطقه علم کوه رفتيم. گرده قبلا در زمستان صعود شده بود و ما با صعود کنندگان قبلي همچون آقايان بابايي و اسماعيل زاده در اين باره مشورت کرده کرديم. در طي 6 روز هواي خوب موفق شديم گرده را صعود کنيم.
تاکتيک صعود به راکاپوشي کاملا محاصره¬اي بود، بطوريکه تنها حادثه¬اي غيرمترقبه ممکن بود ما را از صعود باز دارد. به عنوان مثال در بارگاه 5 (آخر) براي 10 الي 15 روز اقامت 3 نفر امکانات داشتيم، که البته کمتر از نيمي از آنها مصرف شد. مقدار زيادي مايحتاج به آخرين بارگاه حمل شد تا در هر شرايطي، مثلا محبوس شدن به مدت يک هفته در چادر، تيم بتواند قله را بدون خطر صعود کند، و يا به سلامت باز گردد و فرصت را به گروه ديگر بدهد. (کساني که به آن همه باري که حمل شد و مصرف نشد انتقاد داشتند اين موضوع را ناديده گرفته بودند). همچنين وقت کافي براي صعود در نظر گرفته بويدم، به اين معني که حدود 35 روز براي کل صعود از بارگاه اصلي در نظر گرفته شده بود ولي خود را براي 45 الي 50 روز برنامه نيز آماده کرده بوديم. صعود زمستاني مسير انجمن در ديواره شمالي علم کوه نيز چنين وضعيتي داشت. بطوريکه با وجود آنکه 20 روز براي برنامه پيش بيني نموده بوديم ولي در عمل برنامه 25 روز طول کشيد. براي آن آماده بوديم.
تفاوت بين روشهاي سبکبار و محاصره¬اي را در عمل حس کرده¬ام.
براي برودپيک روش محاصره¬اي –صعود با احتمال بسيار زياد- ميسر نشد، بنابراين روش سبکبار- صعود با احتمال کمتر- را انتخاب نموديم. قصد ما اين است که ابتدا بر روي مسير عادي هم هوا شويم، و حتي در صورت امکان قله را نيز صعود کنيم، و سپس فقط در طي يک تلاش عازم صعود مسيري جديد شويم. متاسفانه فقط يکبار فرصت تلاش داريم چرا که ما از مجوز تيمي فرانسوي استفاده مي¬کنيم و از نظر مدت اقامت در بارگاه اصلي مجبوريم تابع آنها باشيم؛ در کل 30 روز اقامت در بارگاه اصلي براي هم هوايي و صعود.
همانطور که مي¬شد حدس ¬زد تعداد کساني که شرايط لازم را براي چنين صعودي داشته باشند زياد نبود. جمع کردن شرايط لازم مانند وقت، پول، انگيزه، توانايي فني و جسماني براحتي امکانپذير نيست. من ماندم و آقاي کاظم فريديان که از چند سال پيش همواره پاي ثابت برنامه بوده است.
و اين صعود نيز داشت مانند چند سال پيش داشت به دليل مسائل مالي به هم مي¬خورد. تا اينکه شرکت هفت گوهر به کمک برنامه آمد و بخشي از مخارج برنامه را متقبل شد. اين کمک را به فال نيک مي¬گيرم زيرا معتقدم براي کوهنوردي ايران بسيار مفيد است. در صورتيکه اين اقدام در بين شرکتهاي ايراني متداول شود برنامه¬هايي قادر به جذب کمک مالي خواهند شد که داراي ارزش تبليغاتي بوده و احتمالا از ارزش فني بيشتري برخوردار باشند.
اين برنامه مرهون لطف شرکت هفت گوهر و آقاي سليماني مديرعامل آن است.
شايد در اين مرحله تشکر از کساني که به ياري برنامه آمده¬اند کمي زود باشد، اما لازم است در کنار آقاي سليماني از آقاي کيومرث بابازاده نيز نهايت قدرداني را بنماييم. بقيه تشکرها بماند براي بعد از برنامه.
ممکن است بتوانيم اخبار صعود را به تدريج در همين وبلاگ ارائه کنيم، در غير اين صورت گزارش برنامه را بعد از بازگشت در همين وبلاگ بخوانيد – طبعا اگر بازگرديم - .
برنامه کلي طبق پيش بيني:
ورود به اسلام آباد - 22 خرداد ماه
ورود به بارگاه اصلي برودپيک - 5 تير ماه
از 6 تيرماه تا 4 مرداد ماه هم هوايي و صعود
بازگشت به تهران - 10 مرداد ماه
نوشته شده توسط رامين شجاعي @ ۱۱:۳۰ بعدازظهر
0 نظر
