8 Comments:

At ۹:۳۶ بعدازظهر, مهر ۲۰, ۱۳۸۶,  ناشناس said...

آیا جامعه ی کوه نوردی کشور از
انفعال خارج خواهد شد؟
سرود کوهستان با این مطلب در ارتباط با انتخابات فدراسیون به روز شد

 

At ۹:۳۸ بعدازظهر, مهر ۲۰, ۱۳۸۶,  ناشناس said...

www.kouhestan.persianblog.ir

یک گام کوچک به سوی دست آوردی بزرگ
آیا جامعه ی کوه نوردی کشور از انفعال خارج خواهد شد؟

 

At ۴:۳۰ بعدازظهر, مهر ۲۲, ۱۳۸۶,  ناشناس said...

سلام استاد
تحليل زيبايي داشتيد من هم با شما موافقم گمانم همين مقداري هم كه بدست آمده حاصل تلاش همين وبلاگهايي بوده كه توانسته اند صداي قاطبه كوهنوردان به اركان قدرت اين فدراسيون برسانند و آنان نيك آگاه شده اند كه تا اين وبلاگها هست چاره اي جز پاسخگويي نيست
اميدوارم بعضا وبلاگهايي كه خود را بي اثر در اين عرصه مي دانند به خود باوري رسيده و در طرح نظرات و ديدگاهها و انتقادات تمامي تلاش خود را مصروف دارند.به اعتقاد هم شما و هم من براي اصلاح همين تنها راهي كه مانده بايد به بهترين نحو مورد بهره برداري قرار گيرد. در شرايط كنوني
تغييرات مي بايست به آرامي صورت گيرد

 

At ۳:۰۵ قبل‌ازظهر, مهر ۲۳, ۱۳۸۶,  رامين شجاعي said...

سلام فرشید جان،
بله به آرامی و با صبر و حوصله زیاد. هر وقت به این فکر می کنم که از کوهنوردی چه چیزی یاد گرفتم می بینم صبر و حوصله از مهمترین اونها بوده.

 

At ۱۱:۴۹ بعدازظهر, آبان ۰۲, ۱۳۸۶,  ناشناس said...

از مدتی قبل تلاش بنده برای درج نظر در وبلاگ شما ، بی­نتیجه مانده­بود ؛ گذشت زمان و حتی آزمایش روش­های مختلف هم حاصلی نداشت ؛ بنابراین با توجه به این­که شما ، « کوه­نوشت » را می­خوانید تصمیم بر آن بود که نظر خود را در مورد این پست شما در آن­جا بنویسم ؛ اما خوش­بختانه در آخرین لحظات امکان دیدن بخش نظرها و ارسال نظر فراهم شد ؛


جناب آقای رامین شجاعی ؛

سلام ؛

شما در مطلب خود به چندین نکته پرداخته­اید ؛ اما به نظرم دو نکته ، مهم­تر از بقیه و به نوعی شالوده و زیر بنای نکات دیگر هستند که تمایل دارم آن­ها را مورد توجه قرار دهم ؛ دقت کنید که هدف از این کار ، مباحثۀ دانشگاهی یا مناظرۀ علمی در این خصوص نیست ، چه این­که از یک طرف افراد زیادی از اندیشمندان و دانشمندان علوم اجتماعی در این باب سال­ها تلاش و بحث کرده­اند و نتیجۀ این تلاش­ها را می­توان در کتاب­ها و مقاله­های آن­ها به دست آورد و از طرف دیگر پرداختن دقیق به این نکات مستلزم صرف وقت و انرژی زیادی است که از توان و حوصلۀ ما خارج است ؛ قصد بنده فقط توجه دادن شما به نکاتی است که شاید از دید آن متفکران و به تبع آن ، افراد عادی اجتماع – که تفکرات آن­ها را پذیرفته­اند و تکرار می­کنند – ، مغفول مانده یا کم­تر مورد توجه قرار گرفته­باشد ؛ به دلایلی که ذکر آن رفت سعی می­کنم به طور مختصر به آن­ها بپردازم :


الف – پاسخ­گویی به افکار عمومی


این مسأله­ای است که شاید طی ده سال اخیر ، بیش­تر از پیش مورد توجه قرار گرفته­است ؛ اما نکته­ای که در آن وجود دارد و در نوشتۀ شما هم به وضوح آشکار است این است که به ما قبولانده­اند یا خودمان آن را امری بدیهی فرض کرده­ایم که « انتخابی­بودن » مترادف « پاسخ­گوبودن » و « انتصابی­بودن » به­طور خودکار مترادف « پاسخ­گونبودن » است ؛

به نظر بنده « پاسخ­گوبودن » یا « پاسخ­گونبودن » ، امری است که به تربیت و پرورش انسان­ها و نوع جهان­بینی آن­ها بستگی دارد و این­که آیا ذاتاً برای دیگران ( مثلاً در این­جا افکار عمومی ) حقی جهت آگاهی قایل هستند یا خیر ؛

ممکن است فردی انتصابی باشد اما قایل به این حق باشد و بخواهد پاسخ­گو باشد و حتی قبل از این­که از او سؤالی شود خودش پیشاپیش مواردی را با آن­ها در میان بگذارد ؛

و برعکس ممکن است فردی برآمده از یک نظام انتخابی و دموکراتیک باشد اما ذاتاً به چنین حقی اعتقاد نداشته­باشد ؛ چنین فردی حتی اگر در جایی مانند مجلس یا مجمع از او سؤال شود از پاسخ­گویی صریح و صحیح طفره خواهد رفت و همواره سعی خواهد کرد تا آن­جا که ممکن است کمترین آگاهی به افکار عمومی داده شود ( نمونۀ آن همین انجمن کوه­نوردان ایران است که با آن­که هیأت مدیرۀ آن انتخابی هستند اما موردهایی از قایل­نبودن به این حق در رفتار آن­ها مشاهده می­شود ؛ به عنوان مثال در یکی از نشست­های ماهانۀ انجمن و در بخش تجلیل از زحمات یکی از اعضای فعال انجمن – که معمولاً در این­گونه موارد هدیه­ای توسط یکی از اعضای هیأت مدیره به نمایندگی از انجمن اهدا می­شود – بازرس علی­البدل به روی سکو می­رود و قبل از اهدای هدیه در توجیه حضور خود برای انجام این کار اعلام می­کند که بازرس انجمن استعفا داده­است و از این پس وی بازرس انجمن است ؛ در واقع اگر قرار نبود هدیه­ای داده شود یا « بازرسِ بعد از این » به روی سکو رود معلوم نبود که اعضای انجمن چه زمانی باید از استعفای بازرس انجمن مطلع می­شدند حال آن­که غیبت ایشان از مدت­ها پیش در نشست­ها – در حالی­که غالباً از ابتدای تشکیل انجمن در نشست­ها حضور داشته­اند – گویای حقیقتی کتمان شده بود و جالب آن­که هیچ­گاه دلایل استعفای ایشان برای اعضای انجمن بیان نشده است ) ؛

نمی­خواهم در مورد آقای آقاجانی قضاوتی داشته­باشم اما اگر نظر شما را در مورد ایشان بپذیریم ، به نظر بنده و به دلایلی که گقته شد ، پاسخ­گونبودن او ارتباطی به انتصابی یا انتخابی بودن وی ندارد ؛


ب – دموکراسی


1 - فکر می­کنم آن قدر که ما دموکراسی را تحویل گرفته ، باور داشته ، و قبول کرده­ایم ، خود آن­ها که دموکراسی را به عنوان تنها راه نجات بشر معرفی کرده­اند و ادعای رسالت صدور آن را به اقصی نقاط جهان دارند هم به اندازۀ ما دموکراسی را قبول نداشته باشند ؛ حتی اگر در زمینۀ نظری اعتقاد راسخ به آن دارند ، در عمل چنین چیزی را نشان نداده­اند ؛ در حالی که بهترین تعامل را با حکومت­های پادشاهی و نیز کودتاگران علیه دولت­های برآمده از رأی مردم در خاورمیانه و نقاط دیگر دارند ، با حکومت­های دموکراتیک که سلطۀ زورمداران را نفی می­کنند ، از در ستیز وارد شده­اند ؛ آخرین نمونۀ آن ، دولت برآمده از رأی مردم فلسطین است ؛ به این مورد ، پیش­نهاد همه­پرسی از فلسطینی­ها در مورد آیندۀ سرزمین­شان را هم اضافه کنید ؛ از آن­جا که نتیجۀ آن از حالا مشخص است و با منافع مدعیان دموکراسی در تعارض است هیچ­گاه اجازۀ بروز و ظهور پیدا نخواهد کرد ؛ در واقع دموکراسی تا زمانی مقبول و پسندیده است که منافع مدعیان آن را به خطر نیندازد ، در غیراین­صورت چنان با انواع توجیه­ها و استدلال­های من­درآوردی آن را زیر سؤال می­برند که مخاطب ، خودش هم باورش می­شود که کاری غیردموکراتیک و حتی ضدانسانی انجام داده­است ؛ مثال بارز چنین رفتاری را در داخل کشور در نهمین انتخابات ریاست جمهوری شاهد بودیم ؛ مدعیان دموکراسی که در شب­های پیش از انتخابات در مقابل ستادهای­شان شربت و شیرینی در میان مردم پخش می­کردند و حتی ویژه­نامۀ پرطمطراق­ترین و پرادعاترین روزنامۀ­شان را که با فهرستی بلندبالا – از هنرمندان و هنرپیشه­ها و مثلاً فرهیختگان و نخبه­هایی که مردم را به منقبت­های انتخاب نامزدِ در عرضِ چند شب خودی شده بشارت می­دادند ( حالا بگذریم که بخش عمده­ای از دوران محکومیت آن زندانی بی­گناه و مظلوم و مورد شفقت آن­ها به دلیل اظهاراتی بوده که علیه همین طاووس علیین شده بیان شده بود ) و از عواقب انتخاب نامزد رقیب برحذر می­داشتند – پر شده بود ، به رایگان در میان مردم پخش می­کردند ، پس از شکست در همان طریق دموکراسی مورد ادعا ، تا مدت­ها و برای فرونشاندن آتش خشم­شان به اتهام­زنی تقلب­های گسترده در انتخابات روی آوردند و تازه پس از آن­که از شوک و ضربۀ واردشده کمی به خود آمدند و وزیر کشور هم­سو و هم­جناح­شان صحت آن را تأیید کرد ، آن را پیروزی عوام­گرایی ( پوپولیسم ) نامیدند ؛

2 - این­که در عرصۀ حکومت ، تفکر دموکراتیک وجود دارد یا آن تفکر از آن عرصه به لایه­های پایین­تر در حال انتشار است ، حجت و دلالتی بر « حقانیت » دموکراسی نیست ؛ در این باره در برخی از بندهای بعدی ، بیش­تر توضیح خواهم داد ؛

3 - در همین مقولۀ دموکراسی ، بازهم شاهد تعدد و افتراق در شیوه­ها هستیم ؛ اگرچه این تفاوت ، در نگاه اول ، در شیوه­ها و بی­اهمیت به نظر می­رسد اما با تعمق در آن به نکات مهمی برمی­خوریم ؛ در جایی دموکراسی و مردم­سالاری را به رأی مستقیم مردم تعبیر و تفسیر می­کنند و رأی آحاد مختلف مردم با هر درجه از فهم و آگاهی یکسان شمرده می­شود حال آن­که در جایی دیگر به رأی غیرمستقیم دموکراسی گفته می­شود ؛ در واقع آن­هایی که به شیوۀ دوم اعتقاد دارند ، مردم را فاقد صلاحیت و شناخت برای انتخاب فرد اصلح می­دانند چراکه سطح فهم و آگاهی آن­ها متفاوت است و احتمال اشتباه را در شیوۀ اول بسیار زیاد می­دانند ؛ در این شیوه فقط به مردم اجازه داده می­شود تا نمایندگانی را انتخاب کنند و مسؤولیت انتخاب اصلح بر عهدۀ این نمایندگان گذاشته می­شود ؛ دراین­صورت اگر خطایی هم در مرحلۀ اول یعنی در انتخاب نمایندگان پیش آید ، از آن­جا که این نمایندگان درهرصورت جزء نخبه­های جامعه هستند ، احتمال اشتباه در مرحلۀ دوم و انتخاب اصلح بسیار کم خواهد بود ؛ در کشورهایی که انتخاب رییس جمهور توسط نمایندگان مجلس یا نمایندگان ایالتی ( مانند الکترال در آمریکا ) صورت می­گیرد ، در واقع شیوۀ دوم را ارجح می­دانند و برای رأی مستقیم مردم به دلایل فوق ارزشی قایل نیستند ؛

4 - در بیش­تر حکومت­های دموکراتیک ، افراد انتخاب­شونده باید عضو باند ، حزب یا جناح باشند و جالب­تر آن­که در کشورهای مدعی دموکراسی ، علاوه بر این­ها باید عضو تشکیلات فراماسونری هم باشند ( هرجند که این موضوع را کتمان می­کنند و در ظاهر چنین شرطی را اعلام نمی­کنند ) و اگر هیچ وابستگی حزبی نداشته و مستقل باشند ، بخت آن­ها برای انتخاب­شدن بسیار پایین خواهد بود ؛ حال آن­که ممکن است بهترین فرد یا فرد اصلح در میان همین مستقل­ها باشد ؛ بنابراین می­بینید که فاصله از حرف و ادعا تا عمل بسیار زیاد است ؛

5 - تجربۀ تاریخی نشان داده­است که هرجا ما تابع نعل­به­نعل غربی­ها بوده­ایم ، متضرر شده­ایم ؛ حتی زمانی که آن­ها پس از « آزمون و خطا » به نادرستی روشی پی برده­اند و آن را رها کرده­اند ما دست­بردار نیستیم ؛ نمونۀ بارز آن را در مقولۀ معماری به وضوح مشاهده می­کنیم ؛ ما معماری روح­افزا و ابتهاج­آور و منطبق بر ویژگی­های فرهنگی خودمان را با آن معماری خشک و ملال­آور و افسرده­ساز غربی عوض کرده­ایم ؛

درحالی­که آن­ها در حال حاضر توسعه­یافتگی را مترادف کم­ترین آسیب به محیط­زیست ( آب ، خاک ، هوا ) تعریف می­کنند ، « اکثریت » ( دقت کنید : اکثریت ) مردم در ایران ، با طرز تفکر یک اروپایی یا آمریکایی معاصر اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم ، جاده­سازی و ساخت تأسیسات از قبیل تله­کابین و هتل و پناه­گاه ، تصرف مناطق بکر ، شهری­کردن محیط­های آرام و تفرج­گاه­ها ، ماشینی و مصنوعی­کردن همۀ امور زندگی ، مصرف بی­رویه و اسراف و تبذیر ، و دست آخر ، زباله­سازی را از نشانه­های تمدن و پیش­رفت و توسعه­یافتگی می­دانند ؛

6 - با دوستی که از پایه­گذاران یکی از سمن­ها ( سازمان­های مردم­نهاد ) است صحبت می­کردم ؛ او با شور و حرارتی وصف­ناپذیر و در اوقات گوناگون مرتب دم از دموکراسی می­زد و آن را راه­حل اول و آخر معرفی می­کرد ؛ در فرصتی مناسب از او پرسیدم : اگر روزی و احتمالاً در آینده­ای نه چندان دور ، عده­ای عضو سمن شما شوند و به لحاظ اکثریت­داشتن ، هیأت مدیره را از آن خود کنند و سپس با تشکیل مجمع عمومی ، تغییراتی دراساس­نامۀ سازمان ایجاد کنند که کاملاً مغایر و مخالف اهداف شما از تشکیل این سازمان باشد ، چه خواهید کرد ؟ آیا هم­چنان عضو این سازمان باقی خواهید ماند یا از عضویت آن استعفا داده و به تأسیس سمن دیگری مشابه آن اقدام خواهید کرد ؟ او سکوت کرد و به فکر فرو رفت در حالی که می­دانست از آن نوع سمن فقط باید یکی وجود داشته­باشد تا بتواند صنف خاصی را در جامعه نمایندگی کند ؛

7 - ما در کوه­نوردی مانند نیروهای نظامی چندان تابع دموکراسی نیستیم و حتی دموکراسی را در برخی موارد ، آفت یک حرکت جمعی می­دانیم ؛

در برخی گروه­ها ، فرد برنامۀ خود را اعلام می­کند و هرکس که بخواهد در آن برنامه شرکت کند ، باید شرایط او را که معمولاً سرپرست برنامه نیز هست ، بپذیرد ؛ در این حالت حتی سرپرست مختار است که فردی را به دلایل مختلف از جمله نداشتن تجربه یا آمادگی در تیم نپذیرد ؛ حال آن­که اگر قرار باشد به آرای عمومی مراجعه شود ، ممکن است آن فرد ضعیف به تیم راه بابد ، یا افراد کم­تجربه و تازه­کار برای آن­که در تیم راه یابند ، فردی را به عنوان سرپرست انتخاب کنند که حضور آن­ها را تضمین کند ؛

در گروه­های دیگر ، ابتدا برنامه­ای تعریف می­شود و سپس سرپرست با آرای عمومی یا هیأت مدیره یا کمیتۀ فنی انتخاب می­شود ؛ اما در حالت انتخاب با آرای عمومی ، همین سرپرست برآمده از دموکراسی ، در برنامه به صورت کاملاً غیردموکراتیک عمل می­کند و حتی ممکن است پاسخی قانع­کننده برای برخی تصمیم­های خود نداشته و کسی هم انتظار قانع­شدن نداشته­باشد ؛

سرپرست یک برنامۀ کوه­نوردی ممکن است با برخی از افراد با تجربۀ تیم مشورت کند ، اما در نهایت تصمیم را خود وی می­گیرد که ممکن است حتی خلاف نظر اکثریت باشد ؛ بسیار به ندرت و شاید در شرایط بحرانی که سرپرست برنامه از ناحیۀ مسؤولیت خود احساس خطر می­کند ، ممکن است تن به اکثریت آرای همۀ افراد یا فقط باتجربه­ترهای تیم بدهد ؛

در واقع وقتی در یک تیم یا یک گروه یا باشگاه ، افراد با سطوح مختلفی از تجربه و آگاهی حضور دارند ، نمی­توان رأی همۀ آن­ها را یک­سان و هم­ارز فرض کرد ؛

8 - همان­گونه که در بندهای قبل اشاره شد ، افراد با سطوح مختلفی از فهم و آگاهی در یک جامعۀ کوچک یا بزرگ حضور دارند ؛ وقتی اکثریت جامعه را افرادی با سطح پایین­تری از آگاهی در موضوع مورد نظر تشکیل دهند ، نتیجۀ دموکراسی خلاف آن چیزی است که باید باشد ؛

به عنوان مثال اگر « احداث تله­کابین تا قلۀ کوه اورست » را در یک همه­پرسی جهانی مطرح کنید و از همۀ افراد بالغ بخواهید در این رأی­گیری شرکت کنند ، نتیجۀ آن از همین حالا قابل پیش­بینی است ؛ از آن­جا که بسیاری توان صعود این کوه را ندارند و نمی­توانند خود را بالا بکشند ، ناگزیر باید کوه را پایین بکشند ؛

در همه­پرسی « احداث تله­کابین تا قلۀ کوه دماوند » از مردم داخل کشور یا همه­پرسی « احداث پناه­گاه در کوه­های کشور » از جامعۀ کوه­نوردی ( که اکثریت آن­ها را کوه­روها و شبه­کوه­نوردان تشکیل می­دهند ) در داخل کشور ، باز همان نتیجه به دست خواهدآمد ؛

9 - اگر از منظر دینی به دموکراسی نگاه کنیم ، موضوع جالب­تر خواهد شد ؛

در طول حیات بشری پیامبران زیادی برای هدایت انسان­ها به سوی سعادت و کمال آمده­اند ؛ هیچ­کدام از آن­ها انتخابی و برآمده از دموکراسی نبوده­اند ؛ و برعکس انتصابی بوده­اند ؛

و جالب آن­که « اکثریت » مردم زمانه ، آن­ها را انکار و تکذیب کردند و حتی به قصد نابودی آن­ها اقدام کردند ؛

از دیدگاه اهل تشیع ، فردی که باید سرپرستی و حاکمیت جامعۀ اسلامی را پس از پیامبر ( ص ) بر عهده می­گرفت و قبلاً از طرف ایشان به این سمت منصوب شده بود ، با اجتماع عده­ای که اتفاقاً در آن زمان اکثریت داشتند و فرد دیگری را با همین روش دموکراسی برگزیدند ، کنار گذاشته شد و جای­گاه ایشان به فرد و سپس افراد دیگری داده شد که یا صلاحیت آن را نداشتند ، یا از صلاحیت کم­تری برخوردار بودند ؛

در جای­جای کتاب آسمانی ، آن­جا که می­خواهد حال و وضع مردمان را در زمان­های مختلف توصیف کند ، مکرر به جمله­هایی از قبیل : « اکثر آن­ها نمی­دانند » ، « اکثر آن­ها عقل را کارنمی­بندند » ، « اکثر آن­ها جهل می­ورزند » ، « اکثر آن­ها شکر نمی­گویند » ، « اکثر آن­ها ایمان نمی­آورند » ، « اکثر آن­ها فاسق اند » ، « اکثر آن­ها ( از قرآن ) اعراض کرده پس نمی­شنوند » ، « اکثر آن­ها مگر از گمان ، از چیزی پیروی نمی­کنند » ، « اکثر آن­ها را در عهد استوار ندیدیم » ، « اکثر آن­ها را بد­کار یافتیم » ، « اکثر آن­ها مشرک بودند » ، « اکثر آن­ها حق را نمی­دانند پس ، از آن اعراض می­کنند » ، و ... برمی­خوریم ؛

حتی آن­جا که سخن از تسلط شیطان بر مردمان است ، می­خوانیم : « جز گروهی از مؤمنان ، همه پیرو او شدند » ؛ دقت کنید که این­جا دیگر فقط صحبت از « کافران » و « مشرکان » نیست ، بل­که حتی « مؤمنان » هم ممکن است تابع شیطان شوند ؛ و روشن است که آن­ها که تبعیت نمی­کنند در اقلیت قرار دارند ؛

10 - شما و برخی دوستان خیلی مایل هستید که « فدراسیون کوه­نوردی » و مجمع عمومی آن را غیردموکراتیک و قانون­گریز نشان دهید ؛ و برعکس و در مقابله­ای دوقطبی ، « انجمن کوه­نوردان ایران » و احتمالاً مجمع عمومی آن را دموکراتیک و تابع قانون­ جلوه دهید ؛ پس اجازه دهید به نکاتی اشاره کنم ؛

در زمان اعلام موجودیت رسمی انجمن کوه­نوردان ایران که در اولین مجمع عمومی آن انجام گرفت ، ( تا آن­جا که می­دانم و اگر اشتباه نکنم ) بیش از 300 نفر حضور داشتند و تقریباً همۀ این افراد ، در آن مجمع به عضویت انجمن در آمدند ؛ در آخرین اظهارنظرها از آقای عباس محمدی شنیدیم ( یا خواندیم ) که انجمن در حال حاضر حدود 1000 عضو دارد ؛ فعلاً با این موضوع کاری نداریم که چه­طور انجمنی که پس از گذشت نزدیک به 7 سال از تأسیس و فعالیتش ، تنها 1000 عضو دارد می­خواهد نمایندگی جامعۀ چندصدهزارنفری کوه­نوردان ( اعم از کوه­روها و کوه­نوردان ) را داشته باشد ( اگر از هر طایفۀ 200 نفری در ایران فقط یک نفر کوه­رو یا کوه­نورد باشد ، 350 هزار کوه­نورد در کشور خواهیم داشت ) ؛ پس طی این مدت ، انجمن بین 300 تا 1000 عضو داشته­است ؛ حالا به تبصرۀ 1 مادۀ 16 و نیز مادۀ 21 اساس­نامۀ انجمن کوه­نوردان توجه کنید :

>> مجمع عمومی عادی سالی یک­بار در نیمۀ دوم آبان­ماه تشکیل خواهد شد . برای رسمیت جلسه ، حضور نصف به اضافه­ی یک اعضا ...... ضرورت دارد <<

اگر مجمع عمومی عادی یا فوق­العاده در نوبت اول به حد نصاب نرسد ...... مجمع بعدی ...... با تعداد حاضر به رسمیت خواهد رسید << <<

با توضیح بالا ، « نصف به اضافۀ یکِ » اعضای انجمن ، بین حدود 150 تا 500 عضو می­شود ؛ حال آن­که در تمام مجمع­ها ( غیر از اولین مجمع ، که انجمن قبل از آن هنوز عضوی نداشته است ) ، تعداد اعضای حاضر به زحمت به 100 نفر رسیده­است ؛

یعنی در هیچ­کدام از 6 مجمع عمومیِ بعد از اولین مجمع ( که اولینِ آن قاعدتاً محلی در این بحث ندارد ) ، تعداد اعضا به حد نصاب نرسیده­است و مطابق اساس­نامه ، جلسه رسمیت نداشته­است ، اما انجمن به کار خود در آن جلسه­ها ادامه داده و هیأت مدیره را انتخاب کرده است ؛

به عبارت دیگر تمام هیأت­های مدیرۀ پس از اولین هیأت مدیره به صورتی غیرقانونی انتخاب شده­اند ؛

البته انجمن در روشی من­درآوردی برای رسمیت­بخشی به یک-دو مجمع آخر ، چند روز قبل از مجمع­ها با اعضا تماس می­گرفته­است ( که بعید می­دانم بتوانند این کار را برای 1000 نفر انجام دهند ) و از آن­ها می­پرسیده­است که آیا در مجمع شرکت می­کنند یا خیر ؛ و در این روش تنها پاسخ­های مثبت را به عنوان اعضای رسمی انجمن به حساب می­آورده و ملاک محاسبۀ حد نصاب در مجمع قرار می­داده­است ؛

وقتی انجمن کوه­نوردان و رییسان آن در همه جا ادعای قانون و دموکراسی دارند اما به اساس­نامه­ای که خودشان تنظیم کرده و به تصویب رسانده­اند ، عمل نمی­کنند از دیگر آحاد جامعه که قانون را دیگران برای­شان نوشته­اند چه انتظاری دارید ؟ فدراسیون کوه­نوردی ممکن است غیردموکراتیک عمل کند یا کرده­باشد اما لااقل ادعای دموکراسی و رفتار دموکراتیک ندارد ؛

و بالاخره اگر انجمن 1000 عضو دارد چرا مجمع عمومی آن با کم­تر از 100 نفر رسمیت می­یابد و به کار خود ادامه می­دهد ؟ و اگر تعداد اعضای واقعی آن کم­تر از 200 نفر هستند ( که با حضور 100 نفرشان ، مجمع رسمیت می­یابد ) و بقیه فقط فرم پرکرده و پی کارشان رفته­اند ، چرا اعضای انجمن را 1000 نفر اعلام می­کنند ؟ آیا یک چنین بزرگ­نمایی و عضویت کاذبی می­تواند برای انجمن اعتبار و « فراگیری » بیافریند ؟

11 - از گوشه و کنار خبرهایی به گوش می­رسد مبنی بر این­که برخی از اعضای فعلی هیأت مدیرۀ انجمن کوه­نوردان ایران به دلیل رفتارهای غیردموکراتیک انجمن و ( شاید ) رییس آن ، متمایل به کناره­گیری از هیأت مدیره بوده­اند ؛ استعفای بازرس سرشناس انجمن را هم می­توان در همین راستا ارزیابی کرد ؛

ممکن است این خبرها هم صحت داشته­باشند ، اما به نظرم – و برخلاف آن­چه که ممکن است برخی ، از این بند و بند قبل برداشت کنند – ، آن­چه که در مورد انجمن مهم است نه « دموکراتیک » یا « غیردموکراتیک » بودن آن ، بل­که کارآیی آن است ؛ وقتی انجمن کوه­نوردان و رییس آن به عنوان مثال جلسه­ای تشکیل می­دهند که در آن کوه­نوردان باتجربه و شاخص ، « رل­کوبی روی دیواره­های کم­نظیر و اشباع­شده » را به چالش کشیده و تقبیح می­کنند و بخشی از جامعۀ کوه­نوردی و سنگ­نوردی را متوجه مسؤولیت­هایشان می­کنند ، کاری که بسیاری از تشکل­های دموکراتیک از جمله باشگاه­ها و گروه­ها توان و جسارت نزدیک شدن به آن را ندارند ، غیردموکراتیک عمل­کردن رییس یا حتی هیأت مدیرۀ آن دیگر چه اهمیتی دارد ؟ به نظر می­رسد که ما آن قدر به « شکل » چسبیده­ایم که بیش­تر وقت­ها فراموش می­کنیم که چیزی مهم­تر به نام « محتوا » هم وجود دارد ؛

12 - در بخشی از آخرین نشست ماهانۀ انجمن ، سایمون بروکس – غارشناس و غارنورد انگلیسی – عکس­هایی از چند غار ایران بر روی پرده به نمایش گذاشت ؛ در میانۀ نمایش او ، عباس محمدی یک سؤال زیست­محیطی در ارتباط با غار از او پرسید و او هم پاسخ گفت ؛ مدتی گذشت و آقای محمدی سؤال دیگری با همان صبغه پرسید و پاسخ گرفت ؛ کمی بعد وقتی محمدی می­خواست سؤال سوم را مطرح کند ، با صدای اعتراض ( آه و اَه ، نچ و نوچ ) جمعیت مواجه شد و اگرچه آن را هم با این توضیح که : "ما باید از این­ها چیزی یاد بگیریم" مطرح کرد و پاسخ داده­شد اما فکر می­کنم که پتک « اکثریت » و تسلیم­شدن در برابر دموکراسی فکر و هوس سؤال­های دیگر را از ذهن او بیرون کرد ؛ تازه این وضعیت « رییس » انجمن است و تکلیف آدم­های عادی که دیگر مشخص است ؛

این مثال می­تواند آینۀ تمام­نمایی از وضعیت « اکثریت » و « دموکراسی » ( اگر نگوییم در همه جا ، حداقل ) در کوه­نوردی ایران باشد ؛ اقلیتی که معمولاً ( و نه لزوماً همیشه ) سطح شناخت و آگاهی­اش بالاتر است و احتمالاً به همین دلیل کمی خودمحورتر و غیردموکرات­تر است در مقابلِ اکثریتی که معمولاً از سطح آگاهی پایین­تری برخوردار است ؛ بعید می­دانم اگر آن چندصدهزار کوه­نورد ( به معنای عام آن ) عضو انجمن شوند ، امثال عباس محمدی­ها بتوانند به عضویت هیآت مدیره انتخاب شوند ؛ رل­کوبی روی دیواره­ها برای پایین­آوردن سختی مسیر و ایجاد اتوبان روی آن­ها به منظور کاهش بار ترافیک ( و احتمالاً در آینده : برپایی یک یا چند جرثقیل برجی – تاور کرِین – در پای دیواره­های بلند به منظور تأمین امنیت صعود قرقره­ای از آن­ها ) ، تمایل به احداث جان­پناه­های غیرلازم برای پوشاندن ضعف­های علمی و تجربی و پایین­بودن توان­مندی­ها ، و مواردی دیگر از این قبیل ، علامتی است از این­که اگر اکثریتی با سطح پایین­تری از آگاهی در فضایی دموکراتیک بخواهند بر کوه­نوردی کشور حاکم شوند ، باید فاتحۀ همین مقدار باقی­مانده از کوه­ها را از حالا خواند ؛ در چنین فضاهایی است که شعارهایی مانند « به هر ایرانی یک پیکان می­دهیم » یا « هر ایرانی باید یک­ بار دماوند را صعود کند » ، در هر انتخابی ، جذاب و اغواکننده می­شوند ؛ با شنیدن چنین شعارهایی در آن فضا ، کم­تر کسی می­توانست پیش بینی کند که حتی 30 سال بعد یعنی در سال 1386 برای 8 میلیون خودرو هم در خیابان­ها و جاده­های کشور جا نیست ، چه رسد به 36 میلیون پیکان ؛ یا کم­تر کسی حوصله دارد چرتکه بیندازد که اگر مثلاً فردی در 20 سالگی رییس فدراسیون کوه­نوردی شود وتا 80 سالگی هم در این سمت باقی بماند ، اگر جمعیت کشور طی این 60 سال ریاست ، ثابت بماند ، اگر دماوند در تمام فصل­ها و تمام روزهای سال قابل صعود باشد ، اگر تمام صعودها موفق باشند ، و اگر هر نفر فقط به یک­بار صعود ، قانع شود ، هر روز باید 3200 نفر از این کوه بالا بروند تا چنین شعاری آن هم با شرایط تقریباً غیرممکنی که گفته شد در طول 60 سال عملی شود ؛ حالا این­که چه بر سر دماوند بخت­برگشته می­رود بماند ؛

13 - با این توضیحات شاید حالا بتوان نکتۀ اصلی را در مورد دموکراسی در حوزۀ کوه­نوردی بیان کرد ؛ این­که "بدنۀ جامعۀ کوه­نوردی" زمانی می­تواند "در انتخاب رییس فدراسیون نقش داشته باشد" که به حداقلی از سطح آگاهی و شناخت نسبت به این مقوله رسیده باشد ؛ در غیراین­صورت شما فقط ناآگاهی را دموکراتیزه کرده­اید ؛

14 - فکر می­کنم باید بین دو حیطۀ « سیاست­گذاری » و « اجرا » تفاوت قایل شد ؛ در « سیاست­گذاری » آن­چه مهم است ، « حقانیت » و « درستی » است ؛ حال اگر دموکراسی می­تواند این حقانیت را به ارمغان بیاورد بنده مخالف آن نیستم ؛ اما در « اجرا » ، آن­چه پررنگ­تر است « شیوه­ها » و « سلیقه­ها » است و به نظر می­رسد دموکراسی می­تواند روش خوبی برای انتخاب باشد ؛

اگر قرار است نهادی مانند فدراسیون کوه­نوردی ، « سیاست­گذار » باشد که هست ، و اگر قرار است « اکثریت » از آگاهی لازم برخوردار نباشد ، به­تر است تا زمانی که اکثریت به « حداقلی از سطح آگاهی و شناخت » نرسیده­اند ، هرگز به فکر شکستن "فیلتر گزینش" ، "نقش­داشتن جامعۀ کوه­نوردی در انتخاب ریاست فدراسیون" و "دموکراتیزه کردن ساختار انتخابات فدراسیون" نباشیم ؛

 

At ۵:۳۶ بعدازظهر, آبان ۰۹, ۱۳۸۶,  ReZaFatH! said...

سلام
من متاسفام که باعث ناراحتی شما شدم.
چون مودم کامپوترم سوخته نتونستم با کامپیوتر خودم بفرستم و اون کیبوردی که باهاش مطلب قبلی رو فرستادم عربی بود و کلی درد سر داشت.
بازم پوزش می خوام. که اونقدر غلط املایی داره.
اگه مطلب پوشاک رو بگذاریم کنار شاید بقیه مطالب که رو وبلاگم می نویسم غلط املایی کمی داشته باشه. خیلی سعی ام رو می کنم که این اتفاق کم پیش بیاد اما متاسفانه این جا باز هم پیش
اومد.
من در مورد خودم صحبت کردم. نه از طرف کل مخاطبهای شما.
در مورد اینکه شما منتقد ادبی هستید یا نه عرض کردم که فرض محال که محال نیست.
هست.
می خواستم در پاسخ رامین شجاعی بنویسم نه کسی که نمی دونم کیه. همین.
اگه توهینی به شما شده حرفم رو پس می گیرم. صرفا می خواستم به شما و منتقد ادبی یادآوری کنم این نحوه برخورد به نظرم درست نیست. در جاییکه می شه هم رایگان و هم ناشناس وبلاگ داشت چرا ایشون کامنت می زارن و شما کامنت رو یه شکل یه پست جدید منتشر می کنید.
همین. صلاح مملکت خویش ....

در مورد اینکه کسی که خودش رو منتقد ادبی معرفی می کنه و وبلاگی منتشر نمی کنه اما چند برابر افرادی که وبلاگ دارن مطلب منتشر می کنه به نظرم اگه این مطالب در یکجای واحد منتشر می شد هم دسترسی به اونها اسون تر بود و هم در گذر زمان تبدیل به یک ارشیو از نظزات کسی می شد که به نظر من از موضع دانای کل وارد بحث ها می شه. اونجوری می شد تشخیص داد نظر ایشون در گذر زمان چقدر تغییر می کنه و چه خط سیری داره.
انتشار اونها در یک پست مستقل توسط شما برام عجیبه.
اگه شما هم به نوشته هاش علاقه دارید یا نکات مثبتی توی اونها می بینید باید اون ادم رو به انتشار اونها در وبلاگ خودش مجبور یا تشویق کنید. هنوزم می گم دیدن یه پست منتقد ادبی در وبلاگ رامین شجاعی برای من که برای خوندن مطلب شما به اینجا اومدم توهینه. برای من نه بقیه .
هنوزم منتظر نظر شما هستم.
موفق باشید.

 

At ۱۲:۰۶ قبل‌ازظهر, آبان ۱۵, ۱۳۸۶,  ناشناس said...

نمی دانم این یادداشت من را مطالعه کرده اید یا خیر؟! فکر کنم بخشی از دیدگاه من در آن قابل درک است
http://www.chn.ir/news/?section=1&id=20427

 

At ۲:۱۸ قبل‌ازظهر, آبان ۱۶, ۱۳۸۶,  ناشناس said...

جناب شجاعی سلام .
۱- عقبه ی بحث را از جناب مهندس (منتقد) ادبی درخواست کنید. تمام آنها را ذخیره کرده است.
۲- تمام چرا ها با رفع مشکل عقبه و مطالعه ی آنها برطرف خواهند شد!
۳- برای این بخش از اظهارات شما که می گویید: «مقدمات استقرا و صغری و کبری در ادبیات فارسی به هیچ وجه متداول نیستند. ممکن است اینها برای متخصصین ادبیات یا فلسفه از بدیهیات باشند ولی برای خواننده عادی مثل من اینها معنی روشنی ندارند چه برسد به اینکه با استفاده از این مفاهیم بخش نخست نوشته منتقد ادبی را تحلیل کنم.» پاسخی ندارم! چرا که عدم باور به این مسائل بسیار ابتدایی و البت اساسی تولد فضای بحث سالم را مانع خواهد بود.
4- من جایی ادعا نکردم نوشته شما «ضعف استدلال» دارد! ادعای من " نقص اطلاعات" که لازمه ی ورود به فضای تحلیل موضوع است باید که ارزیابی می شد.
5- با این نظر شما موافق نیستم آنجا که می فرمایید:« حداکثر این است که بدون اینکه او را ابله و نادان بنامید می توانستید پاسخ او را ندهید.» چرا که دلایلم را مشخص و روشن بیان کردم. آنجا که نوشتم:«حال دیگر این فصل جدایی است. فصلی است که بسیار با عبارت نقش بسته بر تارک آن یعنی عبارت جواب ابله خاموشی است مخالف بودم چون کسی را ابله نمی دانم مگر خودش اصرار کند بر این رویه.»
6- ابتدای این بخش از نوشته ی من گویا مورد توجه قرار نگرفته است؟! به نظر جان کلام همین بود! ((ابتدای سخنان وی-مهندس(منتقد) ادبی- کذب مطلق است ! اگر نبود وی نام و نشان خود آشکار می کرد تا متعاقب آن صحت ادعای ایشان مورد تردید جدی قرار گیرد آنجا که می نویسد: «هیچ کس بنده را مأمور و یا مجبور نکرده که مخالف فاریابی یا موافق کسی باشم»!!!همین یک مورد ختم بحث را کفایت می کند. هرچند که پاسخ قبلی من برای تمام سال ها کافی است.))
این اعتقاد من نیست. اصرار او ست که مستقل است و پافشاری شما که نیازی به شناخت چنین افرادی نیست! موضوع ربط صحت و سقم موضوعی با ادعاهای مطرح است. من که مدعی نیستم تا ادله بیاورم. مدعی است که ابتدا باید مشروعیت بحث و البت خود را به اثبات رساند. کجا ادعایی از من سراغ دارید؟! هرچه بوده استفهام است و لاغیر.
7- در پست گزارشی از یک حادثه – پست مربوط به مصدوم شدن مُقبل هنرپژوه- به پیوست موضوع دیدگاه های این فرد را یک بار دیگر در سرود کوهستان علی رغم متهم شدن به عهد شکنی منتشر کردم. دلیل آن اهمیت این ادعا ی کذایی و نسبت کذب دادن هماهنگی خبرگزاری فارس با من بود.
امید که توصیه ی شما در ادامه ی این مباحث به کار نیاید؛ آنجا که نقل به مضمون من را حداکثر مختار به سکوت کرده اید !!

 

ارسال یک نظر

<< Home

درباره من

‏نام: رامين شجاعي

‏مکان: Tehran, Iran

مشاهده نمایه کامل من