جلسه انتقادی برنامه برودپیک
در گوشه ای از اتاق 6 متری باشگاه آرش بر روی تکه مقوایی شعاری نوشته شده است به این مضمون: "دوستی، احترام متقابل، انتقاد، انضباط اصول گروه کوهنوردان آرش است". در همه سال های فعالیتم در آرش با همه افت و خیزهایی که شاهد آن بوده ام "انتقاد" فکر می کنم بیش از هر چیز دیگری بر خط مشی و گرایش آرش تاثیر گذاشته است. روحیه انتقادی نه بر روی کاغذ بلکه در عمل در بین اعضا جاری بوده است. در آرش هیچ کسی مصونیت بخصوصی در این زمینه نداشته است. و بواسطه همین جاری بودن نقد کسی نتوانسته برای خود حلقه قدرت و اقتداری ایجاد کند. حتی پیشتر میروم. به نظرم نوآوری و نوجویی در بین اعضای آرش معلول همین تفکر نقاد بوده است. هیچ کس در آرش به واسطه داشتن تفکرات بدیع یا ناسازگار بر روند حاکم رانده و سرکوب نشده است. نوآوری هایی که روند تکاملی و رو به رشد آرش را باعث شده اند.
و بدون تردید این روحیه از موسسین آرش نشات گرفته است. افرادی نظیر ابراهیم بابایی، کیومرث بابازاده، ابراهیم نوتاش، وفا یونسی، علی شریفی و دیگران برخلاف گرایش غالب در جامعه ایران هرگز به دنبال کسب احترام و توجه در جمع با روش های مرشد و مرادی نبوده اند. نمی خواهم وارد بحث روانشناختی در این زمینه شوم اما به هر دلیلی که بوده آنها به دنبال کسب چنین احترامی در باشگاه (در زمان تاسیس گروه) آرش نبودند. و چه زیباست که اتفاقا به دلیل همین استغنا بیشترین احترام را بر انگیخته اند.
لینکهای زیر مربوط به جلسه انتقادی انتهای برنامه برود پیک گروه آرش در سال 88 است. در ابتدای جلسه آقای کیومرث بابازاده از استقبال خود از انتقاد جهت بهبود و پیشرفت صحبت می کند. بعید میدانم وی در آن لحظه به شعاری که سال ها در گوشه ای از دفتر کوچک آرش آویخته شده فکر می کرد. خیر. ذات گروه آرش با انتقاد آمیخته است. امیدوارم فعالین باشگاه این روحیه نقد و انتقاد را ارزشی بدانند که بخش بسیار مهمی از شخصیت آرش را شکل داده است. و اجازه ندهند هیچ کس و هیچ مقامی این ارزش را به هر بهایی از آنها بستاند. زیرا صعودها و مسیرهای جدید بعد از چندی تازگی خود را از دست می دهند. اما اگر بخواهیم شاهد رشد و پیشرفت دائمی باشیم باید عناصر اولیه آن را فراهم کنیم که یکی از مهمترین آنها همین نقد و انتقاد است.
و بدون تردید این روحیه از موسسین آرش نشات گرفته است. افرادی نظیر ابراهیم بابایی، کیومرث بابازاده، ابراهیم نوتاش، وفا یونسی، علی شریفی و دیگران برخلاف گرایش غالب در جامعه ایران هرگز به دنبال کسب احترام و توجه در جمع با روش های مرشد و مرادی نبوده اند. نمی خواهم وارد بحث روانشناختی در این زمینه شوم اما به هر دلیلی که بوده آنها به دنبال کسب چنین احترامی در باشگاه (در زمان تاسیس گروه) آرش نبودند. و چه زیباست که اتفاقا به دلیل همین استغنا بیشترین احترام را بر انگیخته اند.
لینکهای زیر مربوط به جلسه انتقادی انتهای برنامه برود پیک گروه آرش در سال 88 است. در ابتدای جلسه آقای کیومرث بابازاده از استقبال خود از انتقاد جهت بهبود و پیشرفت صحبت می کند. بعید میدانم وی در آن لحظه به شعاری که سال ها در گوشه ای از دفتر کوچک آرش آویخته شده فکر می کرد. خیر. ذات گروه آرش با انتقاد آمیخته است. امیدوارم فعالین باشگاه این روحیه نقد و انتقاد را ارزشی بدانند که بخش بسیار مهمی از شخصیت آرش را شکل داده است. و اجازه ندهند هیچ کس و هیچ مقامی این ارزش را به هر بهایی از آنها بستاند. زیرا صعودها و مسیرهای جدید بعد از چندی تازگی خود را از دست می دهند. اما اگر بخواهیم شاهد رشد و پیشرفت دائمی باشیم باید عناصر اولیه آن را فراهم کنیم که یکی از مهمترین آنها همین نقد و انتقاد است.
فیلمبردار: پوریا محمدی
نوشته شده توسط رامين شجاعي @ ۶:۵۷ قبل‌ازظهر
2 Comments:
همانطور که نقد می تواند تند و بی ملاحظه یا سازنده و مشوق باشد، پاسخ آن هم همین وضعیت را دارد.
نکته این نوشته ارتباطی به انتقادپذیر بودن ندارد. نکته این است که در آرش کسی از بیان انتقادات خود واهمه ای ندارد. به قول آقای بابازاده بیننده و شنونده خود می تواند به قضاوت بنشیند. اتفاقا گفتگویی که بعد از برنامه انجام شد بین من و یکی دیگر از اعضاء آرش بود.
ارسال یک نظر
<< Home