طرح صعود مسير جديد
پنجشنبه، 12 آبان ماه 1384
اسامي کساني که ميتوانند به عنوان شاهد اظهار نظر کنند را داخل { } ذکر نمودهام.
من با تحقيق، طراحي، و برنامهريزي يك صعود بيگانه نيستم. براي راكاپوشي دو كتاب را به طور كامل خواندم و از هر منبع ديگري كه در دسترس بود اطلاعاتي كسب نمودم. طرح مفصلي نيز داشتم { فرشاد خليلي، حسين خوشچشم} كه در عمل مشاهده نمودم اجراي طرحي كه قبل از برنامه بر روي كاغذ نوشته شده با دشواريها و شرايط پيشبيني نشده صعود چقدر ميتواند تفاوت داشته باشد.
براي صعود سبکبار گرده آلمانها در زمستان از چند تن از كساني كه قبلا آن را صعود كرده بودند پرس و جو نمودم. البته طرح ساده بود، باركشي تا علمچال، صعود گرده و بازگشت از سياه سنگ. براي 12 روز هم آذوقه داشتيم در حاليكه براي برنامه 6 يا 7 روز كافي بود{فرشاد خليلي}.
براي صعود مسير انجمن يك بار در پاييز به منطقه رفتم و فيلم گرفتم. براي يادگيري و بهبود روشهاي صعودمان در كلاس مربيان فرانسوي که به همت مسئولين وقت باشگاه دماوند برگزار شده بود شركت كردم. با استفاده از آموزههاي مربيان فرانسوي در مورد صعود ديوارههاي بلند، طرح در اينجا هم چندان پيچيده نبود؛ صعود محاصرهاي ديواره؛ فعاليت چند نفر روي ديواره همراه با پشتيباني چندين تن ديگر در امر تداركات.
از طرفي شرايط كوهنوردي دشوار ايجاب ميكند براي بسياري از جزئيات برنامه ريزي در لحظه تصميمگيري گرفت. يك روز حال يك نفر خوب نيست، يك روز يك نفر مجروح ميشود، با موانع طبيعي برخورد ميكنيد كه شرايط صعود آن با آنچه شنيدهايد يا خواندهايد تفاوت دارند يا با توانايي شما سازگار نيستند و بسياري موارد ريز و درشت ديگر. اتفاقا معتقدم اتكا مكانيكي به طرح از پيش تعيين شده باعث ميشود سرپرست از توجه به شرايط روحي نفرات و يا شرايط منطقه باز ماند.
طراحي برنامه برودپيك نيز به همان اندازه بر روي کاغذ ساده بود. هم هوايي روي مسير عادي و صعود سبكبار جبهه. براي همهوايي (با توجه به عدم تجربه كافيمان در ارتفاعات) روشي را برگزيدم که کم خطرترين روش همهوايي محسوب ميگردد؛ يعني يك شبماني در آخرين بارگاه برپا شده، لمس يك بارگاه بالاتر، و استراحت در بارگاه اصلي.
اما صعود سبکبار اگرچه از نظر طرح ساده است ولي در اجرا به تواناييهاي بيشماري نياز دارد. قدرت جسماني بالا و توانايي فني از مهمترين پيش شرطهاي چنين صعودي است. زيرا مجبوريد کل بار خود را همواره به دوش بکشيد و در زماني محدود صعود را به انتها برسانيد. از گروه پشتيباني خبري نيست و مجبوريد فقط به تواناييهاي تيم صعود کننده اکتفا کنيد. حال اگر مسيري جديد را انتخاب کرده باشيد توانايي مسيريابي نيز بر آنها افزوده ميشود.
به عقيده من انتخاب مسير جديد يکي از مهمترين قسمتهاي چنين طرحي محسوب ميشود؛ انتخاب مسيري که در حد توانايي شما باشد و در عين حال خطر سقوط بهمن و سنگ در آن حداقل باشد. و من ساعتها به عکسهاي جبهه چشم ميدوختم و در منطقه تا آنجا که ممکن بود گزينههاي مختلف را از نظر ميگذراندم.
طبيعتا هر طرحي با مخاطرات مختلف تهديد ميشود. در مديريت پروژه سرفصلي وجود دارد به نام "تحليل مخاطرات"(Risk Analysis). به اين معني که براي هر پروژه مسائلي بيروني يا دروني وجود دارند که ممکن است موفقيت پروژه را به خطر اندازند. بايد قبل از شروع پروژه حتيالامکان آنها را شناسايي نمود و راههاي مقابله با آنها را نيز در نظر گرفت. در طول اجراي پروژه نيز بايد همواره اين فهرست را در نظر داشت و در صورت لزوم آن را اصلاح نمود.
در کوهنوردي، به عنوان مثال، ميتوان شرايط آب و هوايي را در زمره مسائل بيروني و بيماري نفرات تيم را در زمره مساثل دروني در نظر گرفت که صعود را به خطر مياندازند. راههاي مقابله با اين دو مخاطره نيز متفاوت است؛ اختصاص زمان بيشتر براي صعود؛ انتخاب چادرهاي مناسب؛ تجهيز کافي بارگاه به طوري که نفراتي که احتمالا در يکي از آنها محبوس شدهاند بتوانند مدتي را تا باز شدن هوا در آنجا سر کنند؛ انتخاب نفراتي قوي که در شرايط مشابه به کرات درگير بودهاند؛ به همراه داشتن پزشکي که به خصوص با بيماريهاي ارتفاع آشنا باشد؛ و مواردي از اين قبيل بخشي از آنها است.
اين طرح و اين صعود نيز با مخاطرات زيادي مواجه بود. يکي از مخاطرات متوجه اين طرح زمان محدودي بود که براي حضور در منطقه ميتوانستيم اختصاص دهيم(موضوعي که اتفاقا در اعلام برنامه که در همين وبلاگ آن را منتشر نمودم به آن اشاره داشتم). زيرا معلوم نبود چند روز با هواي خراب مواجه ميشويم. متاسفانه امسال هواي خراب بيشتر از حد متوسط بود. و ما براي اجراي طرحمان در يک ماه به هواي خراب کمتر از حد متوسط نياز داشتيم. ريسکي بود که پذيرفته بودم و متاسفانه آنچنان که قبلا اشاره نمودم براي من امکان حضور بيشتر در منطقه وجود نداشت.
اين گونه مخاطرات بخشي از کوهنوردي دشوار به شمار ميرود و کسي که در اين راه قدم برميدارد بايد آنها را بپذيرد. يکي از دلايلي که صعودهاي سبکبار از اعتبار بسيار بيشتري نسبت به صعودهاي محاصرهاي برخوردارند همين موضوع است چرا که با مخاطرات بيشتري روبرو هستند.
به نظرم اين طرح براي تيم دو نفره ما، با اين بودجه و زمان محدود، با همه مخاطراتي که در بر داشت طرحي قابل اجرا بود. اتفاقا تيم بزرگ و پرتجربه ايتاليايي-قزاق نيز، برخلاف طرح اوليهشان، دقيقا با همين روش آن جبهه را صعود نمود. اگر چه تغيير طرح اوليه نيز با توجه به شرايط به هيچ عنوان عيبي بر كار آنها بشمار نميرود.
حال منظور آقاي فريديان از نداشتن طرح دقيقا چيست را نميدانم. آيا به نظر او اين طرح ضعيف بود يا اصلا وجود خارجي نداشت؟
در آخر اينکه با توجه به تجربه و مطالعاتم به اين عقيده در مورد طراحي صعود رسيدهام. ممكن است با آن مخالف باشيد يا بر آن اشکالاتي را وارد بدانيد. حاضرم آنها را بشنوم و در صورت نياز خود را اصلاح كنم.
اسامي کساني که ميتوانند به عنوان شاهد اظهار نظر کنند را داخل { } ذکر نمودهام.
من با تحقيق، طراحي، و برنامهريزي يك صعود بيگانه نيستم. براي راكاپوشي دو كتاب را به طور كامل خواندم و از هر منبع ديگري كه در دسترس بود اطلاعاتي كسب نمودم. طرح مفصلي نيز داشتم { فرشاد خليلي، حسين خوشچشم} كه در عمل مشاهده نمودم اجراي طرحي كه قبل از برنامه بر روي كاغذ نوشته شده با دشواريها و شرايط پيشبيني نشده صعود چقدر ميتواند تفاوت داشته باشد.
براي صعود سبکبار گرده آلمانها در زمستان از چند تن از كساني كه قبلا آن را صعود كرده بودند پرس و جو نمودم. البته طرح ساده بود، باركشي تا علمچال، صعود گرده و بازگشت از سياه سنگ. براي 12 روز هم آذوقه داشتيم در حاليكه براي برنامه 6 يا 7 روز كافي بود{فرشاد خليلي}.
براي صعود مسير انجمن يك بار در پاييز به منطقه رفتم و فيلم گرفتم. براي يادگيري و بهبود روشهاي صعودمان در كلاس مربيان فرانسوي که به همت مسئولين وقت باشگاه دماوند برگزار شده بود شركت كردم. با استفاده از آموزههاي مربيان فرانسوي در مورد صعود ديوارههاي بلند، طرح در اينجا هم چندان پيچيده نبود؛ صعود محاصرهاي ديواره؛ فعاليت چند نفر روي ديواره همراه با پشتيباني چندين تن ديگر در امر تداركات.
از طرفي شرايط كوهنوردي دشوار ايجاب ميكند براي بسياري از جزئيات برنامه ريزي در لحظه تصميمگيري گرفت. يك روز حال يك نفر خوب نيست، يك روز يك نفر مجروح ميشود، با موانع طبيعي برخورد ميكنيد كه شرايط صعود آن با آنچه شنيدهايد يا خواندهايد تفاوت دارند يا با توانايي شما سازگار نيستند و بسياري موارد ريز و درشت ديگر. اتفاقا معتقدم اتكا مكانيكي به طرح از پيش تعيين شده باعث ميشود سرپرست از توجه به شرايط روحي نفرات و يا شرايط منطقه باز ماند.
طراحي برنامه برودپيك نيز به همان اندازه بر روي کاغذ ساده بود. هم هوايي روي مسير عادي و صعود سبكبار جبهه. براي همهوايي (با توجه به عدم تجربه كافيمان در ارتفاعات) روشي را برگزيدم که کم خطرترين روش همهوايي محسوب ميگردد؛ يعني يك شبماني در آخرين بارگاه برپا شده، لمس يك بارگاه بالاتر، و استراحت در بارگاه اصلي.
اما صعود سبکبار اگرچه از نظر طرح ساده است ولي در اجرا به تواناييهاي بيشماري نياز دارد. قدرت جسماني بالا و توانايي فني از مهمترين پيش شرطهاي چنين صعودي است. زيرا مجبوريد کل بار خود را همواره به دوش بکشيد و در زماني محدود صعود را به انتها برسانيد. از گروه پشتيباني خبري نيست و مجبوريد فقط به تواناييهاي تيم صعود کننده اکتفا کنيد. حال اگر مسيري جديد را انتخاب کرده باشيد توانايي مسيريابي نيز بر آنها افزوده ميشود.
به عقيده من انتخاب مسير جديد يکي از مهمترين قسمتهاي چنين طرحي محسوب ميشود؛ انتخاب مسيري که در حد توانايي شما باشد و در عين حال خطر سقوط بهمن و سنگ در آن حداقل باشد. و من ساعتها به عکسهاي جبهه چشم ميدوختم و در منطقه تا آنجا که ممکن بود گزينههاي مختلف را از نظر ميگذراندم.
طبيعتا هر طرحي با مخاطرات مختلف تهديد ميشود. در مديريت پروژه سرفصلي وجود دارد به نام "تحليل مخاطرات"(Risk Analysis). به اين معني که براي هر پروژه مسائلي بيروني يا دروني وجود دارند که ممکن است موفقيت پروژه را به خطر اندازند. بايد قبل از شروع پروژه حتيالامکان آنها را شناسايي نمود و راههاي مقابله با آنها را نيز در نظر گرفت. در طول اجراي پروژه نيز بايد همواره اين فهرست را در نظر داشت و در صورت لزوم آن را اصلاح نمود.
در کوهنوردي، به عنوان مثال، ميتوان شرايط آب و هوايي را در زمره مسائل بيروني و بيماري نفرات تيم را در زمره مساثل دروني در نظر گرفت که صعود را به خطر مياندازند. راههاي مقابله با اين دو مخاطره نيز متفاوت است؛ اختصاص زمان بيشتر براي صعود؛ انتخاب چادرهاي مناسب؛ تجهيز کافي بارگاه به طوري که نفراتي که احتمالا در يکي از آنها محبوس شدهاند بتوانند مدتي را تا باز شدن هوا در آنجا سر کنند؛ انتخاب نفراتي قوي که در شرايط مشابه به کرات درگير بودهاند؛ به همراه داشتن پزشکي که به خصوص با بيماريهاي ارتفاع آشنا باشد؛ و مواردي از اين قبيل بخشي از آنها است.
اين طرح و اين صعود نيز با مخاطرات زيادي مواجه بود. يکي از مخاطرات متوجه اين طرح زمان محدودي بود که براي حضور در منطقه ميتوانستيم اختصاص دهيم(موضوعي که اتفاقا در اعلام برنامه که در همين وبلاگ آن را منتشر نمودم به آن اشاره داشتم). زيرا معلوم نبود چند روز با هواي خراب مواجه ميشويم. متاسفانه امسال هواي خراب بيشتر از حد متوسط بود. و ما براي اجراي طرحمان در يک ماه به هواي خراب کمتر از حد متوسط نياز داشتيم. ريسکي بود که پذيرفته بودم و متاسفانه آنچنان که قبلا اشاره نمودم براي من امکان حضور بيشتر در منطقه وجود نداشت.
اين گونه مخاطرات بخشي از کوهنوردي دشوار به شمار ميرود و کسي که در اين راه قدم برميدارد بايد آنها را بپذيرد. يکي از دلايلي که صعودهاي سبکبار از اعتبار بسيار بيشتري نسبت به صعودهاي محاصرهاي برخوردارند همين موضوع است چرا که با مخاطرات بيشتري روبرو هستند.
به نظرم اين طرح براي تيم دو نفره ما، با اين بودجه و زمان محدود، با همه مخاطراتي که در بر داشت طرحي قابل اجرا بود. اتفاقا تيم بزرگ و پرتجربه ايتاليايي-قزاق نيز، برخلاف طرح اوليهشان، دقيقا با همين روش آن جبهه را صعود نمود. اگر چه تغيير طرح اوليه نيز با توجه به شرايط به هيچ عنوان عيبي بر كار آنها بشمار نميرود.
حال منظور آقاي فريديان از نداشتن طرح دقيقا چيست را نميدانم. آيا به نظر او اين طرح ضعيف بود يا اصلا وجود خارجي نداشت؟
در آخر اينکه با توجه به تجربه و مطالعاتم به اين عقيده در مورد طراحي صعود رسيدهام. ممكن است با آن مخالف باشيد يا بر آن اشکالاتي را وارد بدانيد. حاضرم آنها را بشنوم و در صورت نياز خود را اصلاح كنم.
نوشته شده توسط رامين شجاعي @ ۱۱:۱۰ قبل‌ازظهر
0 Comments:
ارسال یک نظر
<< Home