سالگرد صعود بانوان مسلمان به اورست!
دو سال از صعود "بانوان مسلمان" ایرانی به عنوان اولین زنان مسلمان به بام جهان می گذرد. این صعود نمادین به درستی نقش و جایگاه والاتر زنان در ایران امروز را نسبت به بسیاری دیگر از کشورهای خاور میانه نشان می داد. عنوان "بانوان مسلمان"، اما، نشانی بود از تلخی آمیخته شدن سیاست و ایدئولوژی با ورزش.
آن روز که این شعار برای آن صعود در نظر گرفته شد آیا کسی از خود پرسید تکلیف بانوان غیر مسلمان ایرانی چه می شود؟ آیا با این عنوان از همان ابتدا راه بر ورود زنان مسیحی، کلیمی، و زرتشتی کشورمان به تیم "ملی" کوهنوردی بسته نشد؟ آن روزها که در تبلیغات چنان از حضور زنان مسلمان ایرانی در جامعه یاد می شد که گویی تنها زنان محق و فعال در جامعه ما را مسلمانان تشکیل می دهند، آیا به فکر بانوان غیر مسلمان کشورمان هم بودیم؟ آیا این اجحاف در حق اقلیتهای دینی کشورمان نیست که فارغ از اعتقادات دینی پا به پای دیگر هم میهنانشان به کار و تلاش در کشور مشغولند؟
متاسفانه سالهاست چنان به نقض حقوق شهروندی اقلیتهای دینی و مذهبی خو گرفته ایم که از خود نمی پرسیم به عنوان مثال چرا حتی مسلمانان سنی را به ندرت می توان در بین مدیران دولتی یافت. اما اختصاص یک تیم "ملی" ورزشی ، که عنوان "ملی" آن بخوبی گویای خاستگاه آن است، به ایرانیان مسلمان پدیده ای بود که فقط در فدراسیون کوهنوردی دیده شد.
حال بهتر درمی یابیم چرا منشور المپیک دخالت سیاست را در ورزش مردود می داند.
آن روز که این شعار برای آن صعود در نظر گرفته شد آیا کسی از خود پرسید تکلیف بانوان غیر مسلمان ایرانی چه می شود؟ آیا با این عنوان از همان ابتدا راه بر ورود زنان مسیحی، کلیمی، و زرتشتی کشورمان به تیم "ملی" کوهنوردی بسته نشد؟ آن روزها که در تبلیغات چنان از حضور زنان مسلمان ایرانی در جامعه یاد می شد که گویی تنها زنان محق و فعال در جامعه ما را مسلمانان تشکیل می دهند، آیا به فکر بانوان غیر مسلمان کشورمان هم بودیم؟ آیا این اجحاف در حق اقلیتهای دینی کشورمان نیست که فارغ از اعتقادات دینی پا به پای دیگر هم میهنانشان به کار و تلاش در کشور مشغولند؟
متاسفانه سالهاست چنان به نقض حقوق شهروندی اقلیتهای دینی و مذهبی خو گرفته ایم که از خود نمی پرسیم به عنوان مثال چرا حتی مسلمانان سنی را به ندرت می توان در بین مدیران دولتی یافت. اما اختصاص یک تیم "ملی" ورزشی ، که عنوان "ملی" آن بخوبی گویای خاستگاه آن است، به ایرانیان مسلمان پدیده ای بود که فقط در فدراسیون کوهنوردی دیده شد.
حال بهتر درمی یابیم چرا منشور المپیک دخالت سیاست را در ورزش مردود می داند.
نوشته شده توسط رامين شجاعي @ ۶:۲۷ قبل‌ازظهر
5 Comments:
بنده از مقاله آقای محمدی اطلاعی نداشتم. با اشاره شما امروز با استفاده از کلید واژه در گوگل، و آرشیو سرود کوهستان و کوهنوشت نیز به جستجو پرداختم که نتوانستم مقاله ای تحت این موضوع را پیدا کنم. البته شاید اشکال از نحوه جستجوی من باشد. به هر حال اگر لطف کنید نشانی از مقاله و پاسخهای مورد نظر را بنویسد بسیار متشکر می شوم.
از همه اینها گذشته طلب حقوق از دست رفته تکرار مکررات نیست بخصوص که تا امروز هم بعد از دو سال هیچ تغییری در نحوه برخورد با این صعود نمی بینیم و با همان گونه جملات و ادبیات از آن صعود یاد می شود.
توجیه دریافت کمک از ارگانها با این شعار نیز به نظر من پذیرفته نیست. ارگانها که قطعا دولتی و ایرانی بوده اند نیز باید نگاه غیر سیاسی به ورزش و حقوق اولیه همه قومیتها داشته باشند.
هر جا که هستید برایتان آرزوی موفقیت دارم .
ولی یک سوال دارم جدآ در بین بانوان اقلیتهای مذهبی ایران کسی که پتانسیل صعود اورست را داشته باشد داریم ؟.
اگر پاسخ مثبت است لطفآ معرفی فرمائید !
به نظر من حتی مطرح کردن این سوال یعنی به طور غیر مستقیم به رسمیت شناختن تفاوت بین ورزشکاران بر حسب دین.
ممکن است وجود نداشته باشد. اما چطور می توانیم مطمئن باشیم وقتی از همان ابتدا راه را بر اقلیتهای مذهبی ببندیم.
همچنین بزرگترین فایده صعودها یا پیروزی های بزرگ ورزشی تشویق و گسترش ورزش در بین آحاد مردم آن کشور است. همه مردم آن کشور؛ صرف نظر از اعتقادات مذهبی، رنگ پوست یا زبان.
ارسال یک نظر
<< Home