کوهنوردی در قسمتهای پایینی یال جنوبی آما دابلام. در پس زمینه قلل صعود نشده مینگبو (Mingbo) قرار دارند (آلکس مکناب)

این صعود یک صعود سبکبار(آلپی) ناب بود. کوهنوردان با آن دیواره هیمالیایی همانند صعود یک دیواره در آلپ برخورد نمودند؛ ترک بارگاه اصلی و صعود مداوم بر روی جبهه، و بدون تماس یا ارتباطی با بارگاه. گروهی برای پشتیبانی، بارگاه از قبل بر پا شده، طناب ثابت یا اکسیژن کمکی وجود نداشت؛ کاملا متکی به خود بودند.


در برابر صعودهای سنتی در هیمالیا که با کوهستان مانند یک عملیات شبه جنگی و با استفاده از تدارکات فراوان برخورد می شود، تاریخنگاران کوهنوردی مایلند صعود سبکبار را پدیده جدیدی معرفی کنند. این دیدگاه ساده انگارانه دو نکته را از نظر دور می دارد. اولا، آن "عملیات" واکنش طبیعی به اندازه های هیمالیا و مشکلات منحصر به فرد ارتفاع در آنجا بود – بگذریم از دورافتادگی-، که صعودهای هیمالیا را در سطحی متفاوت از صعودهای آلپ قرار می داد. اینکه افراد در گروه های بزرگ و کاملا سازمان یافته به هیمالیا می رفتند (و هنوز نیز می روند) به این معنی نیست که تلاششان خالی از هیجان بود. دوما، روش سبکبار آنقدرها جدید و شیک نیست. از ابتدا همراه ما بوده است، از همان 100 سال پیش که آلفرد مومری (Alfred Mummery) تلاش فراتر از زمان خود را بر روی جبهه دیامیر در نانگاپاربات به انجام رساند.

مومری و راگبیر تاپا (Raghobir Thapa) قبل از بازگشت از آن تلاش خام و شجاعانه شان بر روی مسیری کاملا ناشناخته تا ارتفاع 7000 متر صعود کرده بودند. چند سال بعد دکتر آلکساندرکلاس (Alexander Kellas) با همان روش سبکبار و با تعدادی کمی شرپا چندین صعود در منطقه سیکیم (Sikim) را به انجام رساند که از آن جمله بود صعود پاوهونری (Pauhunri) به ارتفاع 7065متر. هم او بود که در برنامه شناسایی اورست در 1921 اصرار داشت که بلند ترین قله جهان را می توان بدون اکسیژن کمکی صعود نمود. او بر اساس محاسبات آزمایشگاهی تخمین زد که در بالاتر از 8000 متر بدون اکسیژن کمکی می توان در هر ساعت 100 متر صعود نمود. این دقیقا همان سرعتی بود که رینهولد مسنر و پیتر هابلر در صعود تاریخی بدون اکسیژن خود به اورست در 1978 داشتند.


چانگابانگ و دیواره با شکوه آن در سمت چپ، یال جنوب غربی رو به دوربین، و جبهه جنوبی در سمت راست (داگ اسکات)

دستاورد بیشتر با هزینه کمتر، ساده نگهداشتن، سفر سبک و سریع، و کوهنوردی با روح ورزشی تمایلات جدیدی
نیست. کالین کرکاس (Colin Kirkas) و چارلز وارن (Charles Warren) بهاگیراتی 3 Bhagirathi III) را به روش سبکبار در 1933 صعود نمودند؛ فقط برچسبی برای آن نداشتند. بعدها در دهه 70بود که واژگان خاص برای این صعودها ایجاد شد. دیواره های بزرگ مانند جبهه روپال نانگاپاربات و گرده غربی ماکالو در مقابل نبردهای بزرگ تسلیم شده بودند؛ حال کوهنوردان برای صعودهای سبک نقشه می کشیدند و آغاز آن صعود سریع سه روزه مسنر و هابلر بر روی جبهه شمال غربی گاشربروم 1 بود. در فاصله کمی به دنبال آنها وویژچ کورتیکا (Wojciech Kurtyka ) (که همه او را وویتک می شناختند) قرار داشت که با کوهنوردان مختلفی از اروپا از جمله آلکس مکینتایر به صعود می پرداخت. پافشاری آنها به این روش صعود حتی تعصب آمیز بود. با این حال مکینتایر قادر بود کمی هم در باره آن شوخی کند. او در باره صعود متهورانه شان بر روی جبهه شمال شرقی دائولاگیری در سال 1980 در مجله ماونتین (Mountain) چنین می نویسد:
"برنامه ریزی ما بسیار ساده بود. دو تکه نایلون را که به همین منظور از کاتماندو خریده بودیم را روی گردنه شمال شرقی نصب می کردیم که بارگاه اصلی پیشرفته ما قلمداد میشد. خیلی به دردمان می خورد. وجود بارگاه اصلی پیشرفته برای یک صعود سبکبار باعث خجالت است. اما شاید به زور کلمات و ساختن اسامی بشود کاری کرد: بارگاه استراحت و تقویت قوا، مرکز عملیات ترابری، بارگاه یخچال، پایگاه پیشرفته کوهستان و غیره... از بارگاه پیشرفته به سمت یال یورش می بردیم تا جایی که نفس از سینه مان در نیاید، در آن موقع یک فحش آبدار به کوه می دادیم و بر می گشتیم." و این دقیقا کاری بود که انجام دادند و موفقیت شگفت انگیزی نیز به دست آوردند. مکینتایر دو سال بعد در آناپورنا کشته شد. کورتیکا ادامه داد و صعودهای حتی سختتری نیز با دوست لهستانیش یرزی کوکوچکا (Jerzy Kukuczka)، روبرت شاور (Robert Schauer) اتریشی، و زوج قدرتمند سوئیسی ژان تروله (Jean Troillet) و ارهارد لورتان (Erhard Loretan) انجام داد.

بعضی از این مسیرها در این کتاب به عنوان مثالهایی از روش سبکبار در عالی ترین شکل آن گنجانده شده اند. صعود بدون پشتیبانی بر روی یکی از بلندترین قله های دنیا، حرکت در لبه توانایی ها، همواره هیجان انگیز است، اما الزاما لذت بخش نیست. بسیاری به قله های کوتاهتر در سایه قله های بزرگ، یا مناطقی مانند کیشتوار (Kishtwar) یا کولو (Kulu) که ارتفاع قله ها به 7000 متر هم نمی رسد علاقه بیشتری دارند. برخی از جذاب ترین صعودهای این کتاب در محدوده 6000 متری اند. در آنجا کسانی که خوب هم هوا شده باشند می توانند برای چندین روز متوالی بر روی مسیرهای تکنیکی صعود کنند بدون آنکه تحت تاثیر ارتفاعات بالا قرار بگیرند.